De opvallende architectuur van de voormalige katholieke St. Paulus-kerk in Ingelheim-West stond voor een totaal nieuw type godshuis.
Dit buitengewone kerkgebouw van de Zwitserse architect Justus Dahinden stond voor het wereldopen heden van Ingelheim.
De toenmalige kerkbouw met aanliggende gemeente- en jeugdruimtes werd gepland onder verantwoordelijkheid van pastor Helmut Sohns (1935-2018). In 2024 werd de kerk ontwijd en wordt nu als kinderdagverblijf gebruikt.
Eind jaren '70 kreeg de gerenommeerde en wereldwijd werkende Zürichse architect en professor Justus Dahinden (1925 - 2020) de opdracht voor de planning. Hij beschouwt architectuur als "dienstverlening voor de hele mens". Hij ontwikkelt een "filosofie van de helling". Het kantelen van de gevel in de hellingen, waarmee het gebouw van St. Paulus is vormgegeven, vermindert het gevoel van bedreiging, om een harmonieuze mens-ruimte-verhouding te bereiken. In navolging van een belangrijk streven van het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) ontwierp Dahinden een open ruimte waarin de kerkgangers zich rond de centrale "volksaltaar" (versus populum) kunnen groeperen.
In de voormalige kerkruimte die in 1981 door bisschop kardinaal Volk werd ingewijd, heerst een geometrische, bijna futuristische eenvoud. Veel wanden zijn schuin geconstrueerd, waardoor volgens Justus Dahinden iets wonderbaarlijks gebeurt: "De hemel opent zich!". Ook de fascinerende buitengevel van St. Paulus is gekenmerkt door deze simpliciteit.
In het interieur van de moderne en opzettelijk sobere voormalige kerk, die waarde hechtte aan eenvoudige geometrische vormen en nuchter en zonder veel pracht en praal verschenen, bevond zich een Klais-orgel (1997) en drie sculpturen (2012) van de Mainzer kunstenaar Rheinhold Petermann: een 2 meter hoge Paulus, een tedere 60 cm grote Madonna en een kruisbeeld dat naar de verrijzenis verwijst, evenals een futuristisch ogende tabernakel. 12 betonnen kruisen herinnerden aan de 12 apostelen; daarboven bevonden zich wandkandelaren, die ook wel apostelkandelaren werden genoemd.
St. Paulus beschouwde zichzelf als een open, gastvrije plek voor ontmoeting met een toekomstbestendig concept in de vruchtbare oecumenische en interreligieuze dialoog.
